Saturday 30 January 2010

Tristis usque ad mortem



Περίλυπος μέχρι θανάτου είμαι

Περνάς τώρα εσύ από μακρυά φορτωμένος χρόνια της σιωπής
δειλινά φθινοπώρου σε άδειες πλατείες
χρόνια αγάπης νεκρής

Περνάς τώρα εσύ
και μου θυμίζεις τον χτύπο της φλέβας στον καρπό
κορμί που το ΄νιωσα
θάλασσα της γερασμένης αναμονής

Ένα τσιγάρο μόνο στο στόμα
καπνίζοντας ένα κόσμο εγκατάλειψης

Το λιμάνι απόψε είναι ήρεμο
κοιμούνται τα φορτωμένα καράβια
οι ίσκιοι της νύχτας στο καλντερίμι της αμαρτίας

Δεν έχω το νόημα πια πως περνάς.

6 comments:

  1. Ευτυχώς που ήρθατε στο μπλογκ μου κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω κι εγώ το δικό σας.

    Για να πω την αλήθεια, συναισθήματα όπως αυτά που περιγράφετε για μένα θέλω να μείνουν για πάντα στο παρελθόν και να μην τα ξανανιώσω. Μόνο αισιόδοξα και θετικά επιθυμώ.
    Βέβαια ο πονος αποτελεί σημαντική πηγή έμπνευσης αλλά και η ελπίδα σημαντική πηγή ζωής.

    ReplyDelete
  2. Συμφωνώ ότι πρέπει κανείς να παράγει μια ελπίδα μέσα από την προσωπική οδύνη. Δεν ξέρω αν παράγεται έμπνευση από την ελπίδα, αλλά σίγουρα πρέπει να πραγματώνεται σε ελπίδα. Πάντως με κάποιο τρόπο πρέπει να διαχειρίζεται κανείς και τα αρνητικά συναισθήματα μετουσιωνοντάς σε θετικό έργο. Χάρηκα και εγώ που ανακάλυψα το μπλογκ σας.

    ReplyDelete
  3. Έξοχο ποίημα, αγαπητέ Κώστα :)

    Επίτρεψέ μου να σου προσφέρω κάτι "δανεικό", ίσως ... ιδανικό :

    Τα bit είναι σιωπηλά

    Nα είσαι καλά

    Σταύρος

    :)

    ReplyDelete
  4. Μοναξια, τιποτε δεν αλλαζει, ολα στη θεση τους
    βαλμενα,ακινητα, συνηθισμενες εικονες , που μισουμε αλλα κ αγαπουμε μαζι.
    Μου ξυπνησες μεσα μου συναισθηματα αποψε, η ποιηση σου λειτουργησε στο επακρο!
    Σευχαριστω!

    ReplyDelete
  5. negentropist
    Ευχαριστώ για το δανεικό ιδανικό. Και μένα μου άρεσε πολύ.

    ReplyDelete
  6. Betty Manousos:cutand-dry.blogspot.com
    Μισούμε και αγαπούμε. Αυτή η αέναη αμφιθυμία που μας στροβιλίζει συνεχώς.

    ReplyDelete