Saturday 28 May 2011

Το κερί (Γιάννης Βαρβέρης)

Αυτό το κερί που άναψα
περαστικός από τον οίκο Σου
δεν είναι η προσευχή μου
για να Σε φτάσει εκεί ψηλά
δεν είναι οι παρακλήσεις μου
ούτε βεβαίως καμιά ελπίδα
που εναπέθεσα σε Σένα.
Η καθαρότητα της ύλης του
δε συμβολίζει το ακηλίδωτο
της πρόθεσής μου
και η μαλακή υφή του
καθόλου δεν υπόσχεται
την εύπλαστη μεταστροφή μου
στη μετάνοια
όπως οι αλληγορίες εγγράματων πιστών Σου
ξέρουν να τυλίγουν.
Μπορεί να μοιάζει μ’ όλα τ’ άλλα
όμως αυτό
ανάφτηκε για να Σου πει
πως ευτυχώς
στέκομαι εδώ αβοήθητος
και πως ακόμα
όσο μπορώ θα λάμπω.

Thursday 26 May 2011

Πέθανε ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης

Στην ηλικία των 56 ετών πέθανε ξαφνικά χθες το βράδυ από ανακοπή της καρδιάς ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης
Ο Γιάννης Βαρβέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955 και σπούδασε νομικά Το 1976 ξεκίνησε να γράφει κριτική θεάτρου,ενώ εξέδωσε έντεκα βιβλία ποίησης και μεταφράσεις ξένης και αττικής κωμωδίας.
Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε ανθολογίες στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά και στα ρουμάνικα.
Στα αγγλικά έχει μεταφραστεί από τον Philip Ramp το βιβλίο του Ο κύριος Φογκ, και στα σερβικά, από την Gaga Rosi, μια επιλογή ποιημάτων του με τον τίτλο "Η πόλη και ο Θάνατος".
Το 1996 του απονεμήθηκε το Κρατικό βραβείο Κριτικής - Δοκιμίου και το 2001 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη για την ποιητική συλλογή Ποιήματα 1975-1996 (Κέδρος, 2000).
Το 2002 του απονεμήθηκε το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού "Διαβάζω" για την ποιητική συλλογή "Στα ξένα" (Κέδρος, 2001) Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποιήσεως του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του ποιητικού του έργου.
(Πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Monday 23 May 2011

Νέο περιοδικό για την ποίηση «Τα ποιητικά»

Τμήμα από το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του νέου περιοδικού «Τα ποιητικά»
Το καινούριο έντυπο «Τα ποιητικά» παρουσίασαν οι εκδόσεις Γκοβόστη
Αλλο ένα περιοδικό για την ποίηση μέσα στην κρίση; ρωτούν τα μέλη της συντακτικής ομάδας του νέου τριμηνιαίου ποιητικού περιοδικού Τα ποιητικά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη. «Ακριβώς λόγω της κρίσης ένα νέο ποιητικό περιοδικό», απαντούν οι ίδιοι, διότι η ποίηση είναι «από πλέον σταθερά συστήματα στο λογοτεχνικό πεδίο: αν οι αναγνώστες της είναι πάντα λίγοι, είναι επίσης και αμετακίνητοι, αμετανόητοι, και πάντα γράφεται και διαβάζεται καλή ποίηση». Τη διεύθυνση του περιοδικού έχουν ο Γιάννης Βαρβέρης και ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου και τη συντακτική ομάδα αποτελούν η Τιτίκα Δημητρούλια, ο Αλέξης Ζήρας, η Ελισάβετ Κοτζιά, η Αικατερίνη Κουμαριανού και ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, γνωστοί οι περισσότεροι και από τη σύνταξη του τετραμηνιαίου περιοδικού κριτικής, λογοτεχνίας και τεχνών «Κ».
Τον τόνο στο πρώτο τεύχος, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο και παρουσιάστηκε τη Δευτέρα, δίνει η κριτική ποίησης. «Η ποίηση απουσιάζει από τον κριτικό λόγο των περισσότερων εντύπων στις μέρες μας ή είναι στο περιθώριο», είπε στο «Βήμα» ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου: «Μέλημα του νέου περιοδικού είναι να παρακολουθεί την ποιητική παραγωγή εκ του σύνεγγυς». Τα περιοδικά ποίησης που κυκλοφορούν είναι συνήθως εξαμηνιαία και είναι δύσκολο να παρακολουθήσουν τα πράγματα όπως εξελίσσονται, «αναλώνονται αναγκαστικά σε απολογισμούς της περιόδου που πέρασε» συμπληρώνει.
Ο ίδιος παρατηρεί πολύ σημαντική κίνηση στον ποιητικό χώρο την τελευταία δεκαετία, «εμφανίστηκαν νέοι ποιητές με ωριμότητα παράταιρη με την ηλικία τους, κάτι γίνεται» σχολιάζει, «μετά την κάμψη που παρουσιάστηκε στο ποιητικό τοπίο την περίοδο 1985-2000».
Το νέο περιοδικό, που κυκλοφορεί σε εύχρηστο σχήμα ταμπλόιντ, φιλοδοξεί να προσφέρει βήμα σε νέες πρωτότυπες ποιητικές φωνές, να έχει ενημερωτικό χαρακτήρα, να βρίσκεται κοντά στις ποιητικές εξελίξεις και να παίξει έναν κατά το δυνατόν παρεμβατικότερο ρόλο μέσα από την κριτική θεώρηση της ποιητικής παραγωγής. Περιλαμβάνει κριτικές ποίησης, μεταφράσεις ποίησης και δοκιμίων, συνεντεύξεις και πρωτότυπα ποιητικά κείμενα.
Βέβαια, το τεύχος, ξεκινώντας με άρθρο του Δημήτρη Δασκαλόπουλου για την εκδοτική τύχη του Καβάφη, και προχωρώντας σε κριτικές για συλλογές του Χρίστου Ρουμελιωτάκη, του Τάσου Πορφύρη, του Γιώργου Μαρκόπουλου, του Νάσου Βαγενά ή του Γιώργου Βέη δεν μας πείθει για την πρόθεση του περιοδικού να παρατηρήσει από κοντά τις νέες ποιητικές φωνές. Λιγότερες είναι οι σελίδες που αφιερώνονται στους νέους ποιητές, όπου στους πρωτοεμφανιζόμενους με ποιητική συλλογή τη διετία 2009-2010 συναντάμε τη Νίνα Γιαννοπούλου, τη Δήμητρα Χριστοφορίδου και τον Βασίλη Ζηλάκο. Ισως ο νεότερος ποιητής του τεύχους είναι ο Γιάννης Στίγκας (γενν. 1977), ο οποίος συζητά με την Τιτίκα Δημητρούλια. Την αμηχανία του πρώτου τεύχους ενός περιοδικού που δεν είναι ακόμη γνωστό ώστε να προσελκύσει νέους δημιουργούς δίνει ως εξήγηση ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου και υπόσχεται πολλές νέες φωνές για το επόμενο τεύχος, ήδη οι συνεργασίες φτάνουν στο περιοδικό. Στα μελλοντικά σχέδια του περιοδικού είναι η θεσμοθέτηση βραβείου, από το 2012, για πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή ή ποιήτρια:
«Δεν μας λείπουν τα βραβεία, αποτελεί όμως μια ηθική ενίσχυση για όσους καλλιεργούν την ποίηση».
Πηγή: http://molibixarti.blogspot.com/2011/05/blog-post_92.html
Αναδημοσιευση Απο Βημα

Tuesday 17 May 2011

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, Δύο Ποιήματα


Στη βροχερή αποικία
Το φιλί σου δοσμένο την άνοιξη με καίει ακόμα
μισολιωμένο στα μάγουλα, στα λιγοστά μου πεσμένα μαλλιά
ήταν λαθρόβιο ή εξατμίστηκε εκείνη την ώρα
μέσα στα δάχτυλα ένα τίποτε ένας σπασμός
Το φιλί σου δοσμένο στην άσφαλτο με σέρνει μέσα
σε κλινικές όπου έζησα έγκλειστος, καθώς ξανά
θα γυρίσω εκεί κάποτε όταν έρθει η αρρώστια
Γιατί να δόθηκε, στη βροχερή αποικία που σε γνώρισα
ξέρω, δε θα βρεθεί ποτέ γιατρειά.

Σταθμός Λιτοχώρου
Παράξενα φέγγει στη μνήμη μου η αρχή. Είναι το
φέγγρισμα
πίσω απ’ το βράδυ, όταν το φως υποχωρεί απ’ τις γωνιές
όπως τα δίχτυα που απλώνουν στα τηλέφωνα κι ακούς
ένα ασυνάρτητο κενό μέσα στις ανοιχτές γραμμές
μια έκσταση από άταχτες φωνές μες απ’ τα σύρματα
το βράδυ στο σταθμό που συντροφεύει η θάλασσα
δυο τρία βράχια κι ο κόρφος ανοιχτός δίχως ορίζοντα
κι ο ήλιος σα λυπημένη Κυριακή κοντά στα Κάστρα
Δε θα ξεχάσω αυτό το φέγγος στο σταθμό
το πάθος που ξεπερνά την ευφροσύνη του κορμιού και από
σάρκα γίνεται πνευματική αγωνία
η αγωνία που φέρνουν οι σβησμένες φωνές στο κατώφλι της
νύχτας
η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο, η μοναξιά
μέσα στον άλλο, η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου
Όλα τελειώνουν στο τελευταίο σύνορο
χαμηλώνουν τα φώτα στο θάλαμο και σβήνουν
οι σιγανές πατημασιές. Προσευχηθείτε
για τις σκοπιές που αγρυπνούν.

Thursday 5 May 2011

Αυτοβιογραφία

Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μου δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα να ΄θελα να προφυλαχτώ από ’να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.

(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 141, Σεπτέμβρης 1966, σελ. 137)