Κύματα ενέργειας της έσω ψυχής,
Καθώς κατακλύζουν βίαια το έξω εγώ της
Και διηθούνται μέσα από αυτό,
Μέσα από ορμή, σαγήνη και ανάγκη,
Πάνω στην γλώσσα αυτόματα χαράζουν μονοπάτια,
Που αποτυπώνονται πάνω στο άδειο λευκό χαρτί
Και το πλημμυρίζουν με λέξεις και δάκρυα.
Η γλώσσα αγκαλιάζει το μη-νοητό
Και το μετασχηματίζει, του δίνει μορφή.
Είναι η γέννηση ενός ποιήματος.
Όταν αυτό στην περιπλάνησή του,
ακουμπά την συλλογική έσω ψυχή,
στο βαθύ της σώμα,
τότε η συγκίνηση γεννιέται
πέρα από τους ορίζοντες του τόπου και του χρόνου.
Η σύνθεση που εξυψώνεται, είναι ένα όνειρο γεμάτο σύμβολα.
Δεν έχει βεβαιότητες
Αλλάζει
Μαζί με κάθε νέο εραστή.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Είναι η γέννηση ενός ποιήματος.
ReplyDeleteΌταν αυτό στην περιπλάνησή του,
ακουμπά την συλλογική έσω ψυχή,
στο βαθύ της σώμα,
τότε η συγκίνηση γεννιέται
πέρα από τους ορίζοντες του τόπου και του χρόνου.
Η σύνθεση που εξυψώνεται, είναι ένα όνειρο γεμάτο σύμβολα.
Δεν έχει βεβαιότητες
Αλλάζει
Μαζί με κάθε νέο εραστή
Συμφωνώ απόλυτα με τις σκέψεις σου, Κώστα.
Βέβαια, βασική προϋπόθεση είναι να γεννηθεί η συγκίνηση. Κι αυτό δεν εξαρτάται μονάχα από τους εραστές της ποίησης, αλλά κυρίως από τον δημιουργό και τον τρόπο που αρθρώνει τις λέξεις πάνω στο άδειο λευκό χαρτί και από το αν θα τους επιτρέψει να δουν τα δάκρυά του.
Πότε ένα ποίημα συγκινεί πολλούς, αν και κάθε ένα με διαφορετικό τρόπο και διαφορετική ένταση? Ίσως αν το ατομικό ασυνήδειτο συναντήσει το συλλογικό ίσως τότε.
ReplyDeleteΒασική προϋπόθεση θεωρώ να είναι ένα ποίημα που μας αφορά όλους και να ξεφεύγει από τα απόλυτα προσωπικά μας βιώματα.
ReplyDeleteΕγώ πάλι είμαι υπερ της θεώρησης πως πολλά-ίσως και τα περισσότερα-είναι σχετικά.
ReplyDeleteΈνα ποίημα ακόμα κι αν δεν μας αφορά, αρκεί και επιβάλεται να μας πείθει ωστε να του δώσουμε την αξία που του πρέπει και τον τίτλο "ποίημα".
Καλώς σε βρήκα Κώστα.
Καλό βράδυ.
ΥΓ. Τα τυχαία κάποιες φορές έχουν ενδιαφέρον!
Και πόσο τυχαίο είναι το οτι έχουμε το ίδιο επίθετο? Πτηνό με επίθετο θα μου πεις...Κι όμως!