Σαν τη γραμμή στο φως,
Που γράφει το πουλί
Μ' αστραφτερό φτερό και χτύπο,
Μες στη μετέωρη θαμπή του αποδημία,
Θα χαράζει το γλήγορο πέρασμά σου.
Κάτω από κάθε σύγνεφο κυνηγημένο
Από Βοριά και Νότο, κάτω από κάθε ήλιου στροφή.
Πώς φωσφορίζει η θάλασσα
Στη θαμπωμένη καταχνιά.
Η αναμμένη λάμπα, που έσβησε,
Κι αντιφεγγίζει και θ' αντιφεγγίζει.
Η έξαφνη λάμψη που έλαμψε.
Ατελείωτη εξαφάνιση εκθαμβωτική.
Τόσοι ήλιοι σβηστοί,
Τόσα κλειστά
Βλέφαρα, φώτα μες στη νύχτα.
Μια αγάπη εδώ αγαπήθηκε,
Μια αγάπη, όσο καμιά.
Βαραίνουν τα σώματα μέσα στο χρόνο
Σηκώνοντας απάνω τους τη θλίψη τους
Την ακατάλυτη, σηκώνοντας τη μοναξιά.
Σαν τα πανάρχαια σταματημένα δέντρα.
Βαραίνουν τα πράγματα, που βρέθηκαν
Γύρω μας, μέσα μας, μες στην αγάπη,
Φορτωμένα την άφθαρτη ουσία μας.
Συνοδεία αχώριστη,
Σύναξη σιωπής.
Από τη συλλογή Έξοδος (1968)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Συνοδεία αχώριστη,
ReplyDeleteσαν την συνέχεια μιάς αγάπης.
Γεια σου Κώστα.
Χάρηκα που βρήκα το μπλογκ σου. Βαραίνουν λοιπόν τα πράγματα στην άφθαρτη ουσία μας και η αγάπη σα να ξεγλυστρά. Είναι όμως έτσι?
ReplyDeleteΣίγουρα δεν είναι έτσι, η αγάπη περνώντας τα χρόνια πυκνώνει η ουσία της.
ReplyDeleteΑν μιλούμε για την ερωτική αγάπη μπορεί να συγκεντρωθεί, να αναγνωρίσει, να διακρίνει καλύτερα του λόγους και σίγουρα να αποδεχθεί
γιατί πλέων και ο φόβος που την εμποδίζει έχει νικηθεί κι έχει σκορπίσει.
Καλό απόγευμα κι από δω Κώστα.