Περνάς τώρα εσύ από μακρυά φορτωμένος χρόνια της σιωπής
δειλινά φθινοπώρου σε άδειες πλατείες
χρόνια αγάπης νεκρής
Περνάς τώρα εσύ
και μου θυμίζεις τον χτύπο της φλέβας στον καρπό
κορμί που το ΄νιωσα
θάλασσα της γερασμένης αναμονής
Ένα τσιγάρο μόνο στο στόμα
καπνίζοντας ένα κόσμο εγκατάλειψης
Το λιμάνι απόψε είναι ήρεμο
κοιμούνται τα φορτωμένα καράβια
οι ίσκιοι της νύχτας στο καλντερίμι της αμαρτίας
Δεν έχω το νόημα πια πως περνάς.
Ευτυχώς που ήρθατε στο μπλογκ μου κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω κι εγώ το δικό σας.
ReplyDeleteΓια να πω την αλήθεια, συναισθήματα όπως αυτά που περιγράφετε για μένα θέλω να μείνουν για πάντα στο παρελθόν και να μην τα ξανανιώσω. Μόνο αισιόδοξα και θετικά επιθυμώ.
Βέβαια ο πονος αποτελεί σημαντική πηγή έμπνευσης αλλά και η ελπίδα σημαντική πηγή ζωής.
Συμφωνώ ότι πρέπει κανείς να παράγει μια ελπίδα μέσα από την προσωπική οδύνη. Δεν ξέρω αν παράγεται έμπνευση από την ελπίδα, αλλά σίγουρα πρέπει να πραγματώνεται σε ελπίδα. Πάντως με κάποιο τρόπο πρέπει να διαχειρίζεται κανείς και τα αρνητικά συναισθήματα μετουσιωνοντάς σε θετικό έργο. Χάρηκα και εγώ που ανακάλυψα το μπλογκ σας.
ReplyDeleteΈξοχο ποίημα, αγαπητέ Κώστα :)
ReplyDeleteΕπίτρεψέ μου να σου προσφέρω κάτι "δανεικό", ίσως ... ιδανικό :
Τα bit είναι σιωπηλά
Nα είσαι καλά
Σταύρος
:)
Μοναξια, τιποτε δεν αλλαζει, ολα στη θεση τους
ReplyDeleteβαλμενα,ακινητα, συνηθισμενες εικονες , που μισουμε αλλα κ αγαπουμε μαζι.
Μου ξυπνησες μεσα μου συναισθηματα αποψε, η ποιηση σου λειτουργησε στο επακρο!
Σευχαριστω!
negentropist
ReplyDeleteΕυχαριστώ για το δανεικό ιδανικό. Και μένα μου άρεσε πολύ.
Betty Manousos:cutand-dry.blogspot.com
ReplyDeleteΜισούμε και αγαπούμε. Αυτή η αέναη αμφιθυμία που μας στροβιλίζει συνεχώς.