Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή
πολυθρόνα - αλλά που είναι τώρα το σπίτι, που είναι η φρουτιέρα
με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια -
μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που
συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια
γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να
΄χατε αγαπηθεί πολυ
μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.
Ισως πρεπει να αναρωτηθουμε γιατι καιει μονο η λαμπα..Ισως ειναι ηκαι η φυσιολογικη ροη του χρονου που καποτε ο ανθρωπος μενει μονος...
ReplyDeleteΚαληνυχτα.
Υποθέτω ότι η λάμπα καίει τώρα για το όνειρο της αγάπης μιας γυναίκας (αυτή που δεν γνώρισε και όμως αγάπησε) ή για την εσωστρέφεια της αναζήτησης (με τον εαυτό) μέσα στην αβάσταχτη ερήμωση.
ReplyDeleteΜε ξαναγυρισες σε εποχες αλλοτινες κ μακρυνες κ μεκανες να αισθανθω μια ζεστασια μεσα μου.
ReplyDeleteΣευχαριστω !
Ευχαριστω κ για τη συνδεση σου με το μπλογκ μου, γιατι ετσι μπορεσα να γνωρισω ενα θησαυρο , σκεψεων κ αισθηματων.
:)
ΥΓ ο Σεφερης , ενας απο τους αγαπημενους μου ποιητες.
Συνδεθηκα με το μπλογκ σου τωρα.
Betty
ReplyDeleteΚαι μένα ο Σεφέρης είναι ο πιο αγαπημένος. Όταν διαβάζω τον "Βασιλιά της Ασίνης" παθαίνω. Και εγώ χάρηκα για την σύνδεση και που σε βρήκα.
Καλό βράδυ