Σκέψεις για την τρέλα και την ποίηση.

Στον Κώστα Καρυωτάκη

Η τρέλα είναι ποίηση που επιστρέφει στον εαυτό,
Η ποίηση είναι τρέλα που απευθύνεται στους άλλους εαυτούς,

Αυτό που πληρώνει την τρέλα είναι το αναπάντητο βλέμμα
Στην αρχή,
Αυτό που πληγώνει την ποίηση είναι η έπαρση που οργώνει τις λέξεις
Σαν τέλος,
Μαζί προϋποθέτουν,
Υπάρχουν.

Η τρέλα τρέφεται από τον καταναγκασμό της επανάληψης,
Η ποίηση τρέφει την ανάγκη για επαναπροσδιορισμό της γλώσσας του ασυνείδητου.

Αυτό που πληγώνει την τρέλα είναι ο ορθός λόγος
Αυτό που πληρώνει την ποίηση είναι η γοητεία του οίστρου,
Η δύναμη της γλώσσας, οι ποιητές στους αιώνες.

Η τρέλα είναι ποίηση που καταστρέφει τον εαυτό,
Η ποίηση είναι τρέλα που ενίοτε σώζει τον εαυτό προσωρινά
(δεν αποτελεί μόνιμο καταφύγιο)
σαν μετουσίωση της τρέλας σε ποίηση.

Η τρέλα είναι δράση αποσύνθεσης,
Δεν είναι γραφική, δεν έχει χάρη, μόνο πόνο,
Η ποίηση οργανώνει τη θλίψη στα όρια της απόγνωσης,
Ποτέ μετά από αυτά,
Γιατί μετά παύει να μπορεί,
Διαλύεται και ανασυντίθεται σαν απουσία.

Η τρέλα και η ποίηση οδηγούνται από τον ψυχικό διχασμό,
Η τρέλα και η ποίηση όμως μπορεί να οδηγήσουν
και στον φυσικό αφανισμό.

Οι αληθινοί ποιητές και οι αληθινοί τρελοί
υπάρχουν σεμνοί, μέσα από την σιωπή,
μέσα από τα τεμαχισμένα βλέμματά τους
και τον κοίλο καθρέπτη του κόσμου.

Αθήνα 13/01/2010