Νίκος Σουβατζής - Τρία ποιήματα

Ο Νίκος Σουβατζής γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1977. Έχει γράψει μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Αναχώρηση και μια ποιητική συλλογή με τίτλο Χειμερινή ισημερία. 

Όσο δυναμώνει το φως

Όση εγκατάλειψη κρύβει ένα βλέμμα,

τόση αλληλεγγύη κρύβει μια λέξη,

όση απελπισία κρύβει η νύχτα,

τόση ελπίδα φέρνει η αυγή,

όσο πόνο προκαλεί μια πληγή,

τόση χαρά φέρνει το αύριο,

όση ανοησία έχει η φλυαρία,

τόση σοφία έχει η σιωπή,

όσο δυναμώνει το φως,

τόσο αραιώνει το σκοτάδι,

όσο υποχωρεί το εγώ,

τόσο δυναμώνει το εμείς

Πνιγμένο γέλιο

Κι αν δεν με βλέπεις ποτέ να γελάω

δεν είναι γιατί σου κρατώ κακία

Μα να, πώς να στο πω;

Είναι κάτι γκρίζα σύννεφα

που μ' εμποδίζουν να χαρώ τον ήλιο,

είναι οι χιλιάδες μαύρες σκέψεις

που μου διαλύουν το μυαλό,

είναι κι αυτοί οι γκρίζοι τοίχοι

που υψώνονται γύρω μου,

είναι που γίνονται ολοένα πιο βαριά

τα βήματά μου,

είναι και που γίνονται

όλο και πιο δύσκολες οι ανάσες μου

Είναι που έγινε σαν ψίθυρος η φωνή μου,

είναι κι αυτός ο εκκωφαντικός θόρυβος

που τρυπάει τα αυτιά μου,

είναι κι αυτή η πικρή γεύση

που έχω συνεχώς στο στόμα,

είναι και που έγινε η ζωή μας αριθμός

που δεν χωράει στους λογαριασμούς τους

Χειμερινή ισημερία

Ο κόσμος μας έγινε σκιά

κάτω από μαύρο ουρανό

Μείναμε να νοσταλγούμε αιώνια το καλοκαίρι

και τη φωτιά

που 'καιγε κάποτε στα μάτια μας

Χαμογελάμε μόνο για να θυμόμαστε

πως κάποτε είχαμε τη δύναμη να ονειρευόμαστε

Τις άγρυπνες νύχτες μας

κοιτάμε κάθε τόσο απ' το παράθυρο αν ξημέρωσε

και περιμένουμε να λάμψει ξανά εκείνος ο ήλιος

που τον λέγαμε δικό μας