Ιωάννα Φιλιππίδου, 1953–1999

 Η Ιωάννα Φιλιππίδου, 1953–1999, γλύπτρια, χαράκτρια, ποιήτρια, σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, εφαρμογές τέχνης του βιβλίου στο εργαστήριο εφαρμοσμένων της ΑΣΚΤ, μαρμαροτεχνία, γυψοτεχνία και χαλκοχυτική στην Καράρα της Ιταλίας και τεχνική πέτρας και γρανίτη στο Όσλο της Νορβηγίας. Ευαίσθητη και πολύπλευρη δημιουργός με σπάνιο ταλέντο συμμετείχε σε διεθνείς εκθέσεις και εικαστικά συμπόσια στην Αθήνα, την Ιταλία, τη Γερμανία,τη Γαλλία, το Τορόντο, τη Βουλγαρία, τη Νορβηγία και απέσπασε βραβεία και διακρίσεις ενώ άφησε σπουδαία έργα να κοσμούν μεγάλες και μικρές ευρωπαϊκές πόλεις.Το 1979 εξέδωσε από τις εκδόσεις Εγνατία και την πρωτοπορική σειρά τραμ/λογοτεχνία τη συλλογή Σταυρός δια γραφής, με είκοσι εννιά ποιήματα και δύο δικά της σχέδια, ενώ τον Δεκέμβριο της ίδια χρονιάς κυκλοφόρησε από τον Κέδρο, η συλλογή Πορθμός – Διόδια, με πενήντα ένα ποιήματα.
Το 1992 οικογενειακοί λόγοι την ανάγκασαν να επιστρέψει στη γενέτειρά της συνεχίζοντας ωστόσο να λαμβάνει μέρος και να διακρίνεται σε διεθνείς εκθέσεις.
Το 1995, στην Έκθεση Βιβλίου της Αθήνας, συμμετείχε με την κατασκευή «Βιβλίο Ροκοκό», και το 1997 στην έκθεση γλυπτικής- φωτογραφίας στη στοά του βιβλίου «Διαδρομές από τον Έβρο στην Αθήνα», που έμελλε να είναι και η τελευταία. Η Ιωάννα Φιλιππίδου αυτοκτόνησε στην Αλεξανδρούπολη την 1 Σεπτεμβρίου 1999.

Ο ΔΑΚΤΥΛΟΣ ΤΟΥ KOCH

Ο καλπασμός των δύο αλόγων

στην αίθουσα αναμονής

θαλασσογραφίες στο διάδρομο

Πίνακας κόκκινος

στο βρώμινο μαντήλι-

τη νύχτα, μέσα σε κρίσεις ασφυξίας

σπάζω τα νερά του ύπνου μου,

αρπάζομαι αλαφιασμένη, από το σώμα μου,

για να σωθώ.

Ύστερα φεύγει ο φόβος.

Μέναι μονάχα η καμπούρα μάνα του:

"ως εδώ λοιπόν;"

Ησυχία των φαρμάκων, λανθάνουσα

τυλιγμένη σε βαμβάκι

το σούρσιμο των βημάτων στο διάδρομο.

Πίσω απ΄ την πόρτα

ηττημένος, στέκει ο Πέτρινος Θωμάς

Μου γνέφει με το δάκτυλο στα χείλη.

ΓΛΑΡΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

Αλκυόνα της ώρας του νερού

Δυσεύρετη

Ραμφίζεις τις ρόγες της γυμνής Κασσάνδρας

Και τότε αυτή σωπαίνει

Αυτή σωπαίνει

Το φως του Ιόνιου απρόσιτο

Σαν τη γαλήνη ή το αρχαίο κάλλος

Πράσινο δοξαστικό της ελιάς

Ο δάκος στα μάτια μου

Κι όμως καμιά πληγή χαίνουσα

Με παρθενορραφές

Συρράπτω τις μέρες μου

Πιπιλίζοντας τους οβολούς

Σαν παστίλιες ευκαλύπτου

Τα πλακάκια του λουτρού κάτασπρα

Γιαλό γιαλό οι γλάροι και οι αυτόχειρες.