Sunday 11 October 2009

PΟΕΝΑ DΑΜΝΙ (Ο πρώτος θάνατος) Ι

PΟΕΝΑ DΑΜΝΙ (Ο πρώτος θάνατος)
Ι
Το πέλαγος ατσάλινο. Η σελήνη σιωπηλή σαν πόνος στο βάθος του μυαλού. Κορμί που παρασύρεται εδώ κι εκεί πάνω στο βράχο σαν φύκι ή άψυχο πλοκάμι, καρπός υστέρας ερεχθομένης ανέμοισι, έλος έναιμο και σαρκώδες. Το αριστερό χέρι κομμάνο σύρριζα, το δεξί χέρι μέχρι την άκρη του πήχυ, σάπιο μπαστούνι παραληρώντας στα πνευμόνια του νερού. Απ' το κατεστραμμένο στόμα έμενε μόνο μια πληγή που έκλεισε σιγά-σιγά. Από τα μάτια ένα θαμπό φως. Τα μάτια δίχως βλέφαρα. Τα πόδια μέχρι τα σφυρά - δίχως ταρσό. Σπασμοί.
ΙΙ
Άλια καταδίκη δεσμά από θρύψαλα λυγμών
κάτω απ' τα ραγισμένα βλέφαρα στεγνού κρατήρα
αόρατη βορά -
τυμβωρυχίες ερώτων, λιτανείες στις ετοιμόρροπες
αισθήσεις, εξαρθρωμένες μελωδίες, λάβα
αποκεφαλισμένων ποταμών
λεπίδες των κυμάτων βαθιά στο παραπέτασμα·
ανάπτυξη κλεψύδρας, επιδημία
άκρατες οπτασίες ηρώων λυγισμένων
στις μεθυσμένες φλέβες του φωτός
η καταιγίδα που χειμάζει στα έλκη
ο φυλλοβόλος νόστος
ενός τεμαχισμένου σώματος την άνοιξη

ΙΙΙ
Νεκρά σαγόνια σφίγγοντας χειμάρρους
σπασμένα δόντια που ξέθαψε τις ρίζες τους
ο κραδασμός του θύματος πριν προσκυνήσει την αρπαγή
τριγύρω τα ίχνη της μανίας και η ερήμωση
ανάμεσα στα γέρικα κλαδιά της εκατόμβης
απλώνονται σα δίχτυ προς τον αναιμικό ουρανό
που σαν τρεμάμενο φιλί γκρεμίζεται απ' τα χείλη σου·
στρατιές νεκρών που ψιθυρίζουν ασταμάτητα
σ' ένα απέραντο νεκροταφείο, μέσα σου
και δε μπορείς πια να μιλήσεις, πνίγεσαι
κι ο γνώριμος ο πόνος ψαύει
διεξόδους στο απαρόδευτο κορμί
τώρα πια δε μπορείς να περπατήσεις -
σέρνεσαι, εκεί που το σκοτάδι είναι πυκνότερο
πιο τρυφερό, κουφάρι
ξεκοιλιασμένου ζώου
ένα μικρό σωρό κοιταίων κοκκάλων αγκαλιάζεις
κι αποκοιμιέσαι.

No comments:

Post a Comment