Tuesday 6 April 2010

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου γεννήθηκε το 1931 στη Θεσσαλονίκη, από γονείς μικρασιάτες. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Αρσλάνογλου. Ήταν απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Γαλλικού Λυκείου Θεσσαλονίκης (1949). Το 1964-1965 φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου ως υπότροφος της αιγυπτιακής κυβέρνησης και το 1966-1967 παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας και γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Aix en Provence. Πήρε το δίπλωμα Ανώτερων Γαλλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Παρισιού (1966) και το πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1971).
Στην ποίηση του Ασλάνογλου η καθημερινότητα αποτυπώνεται μέσα από χαμηλωμένα φώτα, φωνές που σβήνουν, μια ομίχλη φωτεινή, βροχή και δάκρυα, μουσική και ψιθυρίσματα αλλά και μεγάφωνα ανοιχτά, αυτοκίνητα, φώτα ηλεκτρικά, σφαιριστήρια, γήπεδα, παραθαλάσσια καφενεία, θέρετρα, παγωμένα γιαπιά, λάσπες, νεόχτιστα, θρύψαλα, χειρουργεία, λειτουργίες ερωτικές και τέφρα, ασφάλτους που πύρωσε η ημέρα και ένα επίμονο ψιχάλισμα, εργατουπόλεις και σκοτεινά τοπία, μηχανές και εργοστάσια, φώτα του γκαζιού και σκονισμένες θάλασσες, πράσινες ακρογιαλιές και ερειπωμένους σταθμούς, κτίρια γυμνά και ελπιδοφόρα σήματα, γνώριμα κλειστά τοπία και ένα ζεστό συννεφιασμένο πρωινό...


Αποχαιρετισμός

Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό σταθμό.
Φυσούσε από το πρωί και η θάλασσα ήταν έρημη
στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας.
Κρατούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή
συγκατάθεση τα δικά μου. Μες' το σακίδιο ήταν όλος ο κόσμος του-
πουλόβερ, βιβλία, γράμματα... Έπρεπε να 'ρχόταν τα πράγματα
αλλιώς, μα το θελήσαμε τάχα;
Άχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα.
Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου τόση ερημιά.
Έβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε φωτεινά σήματα,
πικρά ολομόναχα φώτα.

16 comments:

  1. Μου λένε πολλά τα "πικρά ολομόναχα φώτα"..
    Έχουν "φορτίο" οι λέξεις.
    Καλό βράδυ.

    ReplyDelete
  2. Ρεγγίνα
    Έχουν, όντως, πολύ φορτίο, απελπισία και απογοήτευση.
    Καλό βράδυ.

    ReplyDelete
  3. Όμορφο ποίημα ... δίνει την συγκεκριμένη εικόνα της θλίψης του αποχαιρετισμού, αλλά ταυτόχρονα αφήνει τη φαντασία να καλπάσει και να γενικεύσει. Το μεγαλείο της αφαίρεσης στη Τέχνη της ποίησης. Μου άρεσε πολύ.

    Χαιρετώ, με το τρυφερό ποίημα της Christina Bustamante: I hate when people leave

    I hate when people leave
    It's way too hard to say goodbye
    when tears are running down your eyes
    Whether they have died or gone somewhere far
    It's too hard to bear
    To know they won't be there
    And the only way you’ll see them is
    if you think back in time
    With the memories you have shared
    now in bedded in your mind
    There’s no way you can forget them
    because the impression they left behind
    And now you long to see them or
    hear their voice again
    But you know it mite not happen
    It makes me sad and thats why
    I hate when people leave ...


    Kαλό ξημέρωμα.

    ReplyDelete
  4. πικρά ολομόναχα φώτα

    πραγματικά φοτισμένο και απελπισμένο, απλά αληθινό

    ReplyDelete
  5. Με πόση απλότητα "σεμνότητα" χωρίς "φανφάρες" και δάκρυα, ο αποχαιρετισμός. Μόνο βροχή! Για αυτό και σπαρακτικός.
    Εκείνο το "πικρά ολομόναχα φώτα" αρκεί για να σε κάνει να ξεροκαταπιείς.
    ΚΟΣΤΑ πάλι μας χάρισες ποιότητα με απλότητα. Και λείπει τόσο πολύ!
    Να είσαι καλά φίλε μου

    ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

    ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

    ReplyDelete
  6. negentropist
    Όμορφο της Christina Bustamante όντως είναι δύσκολο να δεχθείς ότι έχασες κάτι που αγαπάς. Η Αρλέτα μάλιστα τραγουδά το " Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει" σαν να φαίνεται πως είναι πιο βαρύς ακόμα. Αυτό το feed back σου είναι πολύ καλοδεχούμενο.
    Καλή μέρα.

    ReplyDelete
  7. chrisa nikolaou
    Στο τέλος με ένα κρεσέντο θα έλεγα απελπισίας σε αιχμαλωτίζει και σε συγκινεί.
    Καλή μέρα.

    ReplyDelete
  8. CHRISTOBAL
    Είδες ότι ακόμα και απλές λέξεις όταν διατάσσονται με τέτοιο τρόπο από τον δημιουργό φορτίζονται τόσο δυνατά που μαγεύουν. Αυτό το είχα νοιώσει για πρώτη φορά με έναν μεγάλο Ινδό ποιητή τον Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ και τα συναισθήματα ήταν συνταρακτικά. Αυτά αισθάνθηκα και όταν διάβασα τις γραμμές που και εσύ αναφέρεις και νομίζω ότι σε όλους δημιούργησαν ταραχή αυτό το: "πικρά ολομόναχα φώτα". Νομίζω ότι σημαντικό είναι η αντιπαράθεση δύο δυνατών λέξεων το πικρά και το ολομόναχα που πολλαπλασιάζουν τη συγκίνηση.
    Καλή μέρα.

    ReplyDelete
  9. Τοσο μελαγχολικο...
    Με θυμιζει καλοκαιρι...Και ερωτα...
    Ο καθενας τον δρομο του πια, ετσι?

    ReplyDelete
  10. efhbos
    Θα έλεγα ότι μου θυμίζει καλοκαιρινό έρωτα που τέλειωσε το φθινόπωρο.
    Καλό βράδυ.

    ReplyDelete
  11. Μία παραδοση, Κώστα μου, στο μελλούμενο που μοιαζει προδικασμενο... μα δεν είναι!.... μονο μοιαζει!....
    Αντικατοπτρισμοί σε μια λιμνη αναμνησεων μιας στιγμης χωρισμού....

    Μισοάδειο το ποτήρι.... δεν το ηπιε με μιας η καρδια και κάποιο χερι της το στερησε...

    Μένουν θρυψαλα κρυσταλινης βροχης τα δακρυα στο φθινοπωρινό τοπίο της καρδιας.....

    Μιας καρδιας που δεν διεκδικησε ότι της αξιζει, ίσως γιατί όπως λέει ο ποιητής "το θελήσαμε ταχα?...."...

    Να μην ξερεις τι λαχταρας για να το αδραξεις με μανια Ερωτικής Κατακρησης... τι κριμα!...

    Την πιο όμορφη καλησπερα μου μέσα από το ταξιδι στο φθινοπωρο της καρδιας, οπου μας μετεφερες.... Ταξιδι μακρινο, μα τόσο κοντα σε όλους μας...

    ReplyDelete
  12. Κάκια Παυλίδου
    Σωστή η παρατήρηση στο "μα το θελήσαμε τάχα;" Παραίτηση, μια ηττοπάθεια και η απώλεια του έρωτα.
    Και μετά η πίκρα, ίσως, όπως λες, μέσα στα φώτα, έστω σε αυτά τα πικρά ολομόναχα να υπάρχει λίγο πραγματικό φως για την ελπίδα.
    Καλό σου βράδυ.

    ReplyDelete
  13. Ο αποχαιρετισμός και οτιδήποτε είναι μη αναστρέψιμο οδηγεί στην απόγνωση και την παράδοση και κρίνοντας προσωπικά δεν υπάρχει καμιά παρηγοριά ν'απαλύνει τον πόνο.

    Να ζητήσω μόνο μια χάρη, αν και θα φανεί πολύ παιδιάστικη σχεδόν χαζή για την ίδια την ποίηση. Η επόμενη ανάρτησή σας να έχει να κάνει με εικόνες φωτεινές, δροσερές κι αισιόδοξες.

    ReplyDelete
  14. Χρωματιστή
    Σου υπόσχομαι ότι θα το ψάξω αν και πιστεύω ότι η δυνατή ποίηση θέλει απελπισία για να γραφτεί.
    Καλή σου μέρα.

    ReplyDelete
  15. Ένας αποχωρισμός και το περιβάλλων χρωματίζεται από τη διάθεση. Στο ίδιο περιβάλλων, κάτω από άλλες εσωτερικές συνθήκες, θα διέκρινε την ομορφιά που σίγουρα υπήρχε αλλά δεν είχε μάτια να την αντικρίσει.

    Καλό Σαββατοκύριακο Κώστα.

    ReplyDelete
  16. Κωνσταντίνος Κόλιος
    Αυτή η εσωτερική ψυχική διάθεση δίνει, όπως λες σωστά Κωνσταντίνε, το χρώμα στο τοπίο το χρωματιστό ή το ασπρόμαυρο.
    Καλό Σ/Κ.

    ReplyDelete