Κάποτε
θα σταματήσουμε
σα μια γαλάζια άμαξα
μέσα στο χρυσάφι
δε θα μετρήσουμε τα μαύρα
άλογα
δε θά έχουμε τίποτα να αθροίσουμε
δε θά έχουμε πια τίποτα
για να μοιράσουμε
κρατώντας
ένα ξύλο
θα περάσουμε
μέσα από τη μαύρη τρύπα
του ήλιου
που θα καίει
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Το μόνο θέμα που τσιγκουνεύομαι τον ρεαλισμό.
ReplyDeleteΧρωματιστή
ReplyDeleteΗ μαύρη τρύπα του ήλιου, το μαύρο φως, χωρίς να έχουμε τίποτα, έτσι θα αποδράσουμε, κρατώντας ένα ξύλο περισσότερο παρά μία ράβδο χρυσού. Για το σχόλιο δεν είμαι βέβαιος ότι το καταλαβαίνω.
Καλό σου βράδυ
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΜΩΒ ~~~ΜΩΒ said...
ReplyDeleteΓιατι νομιζω οτι ακουω λογια οπως του Αινσταιν μαλλον ειπε¨=δεν ξερω ποτε θα γινει ο τριτος παγκοσμιος πολεμος αλλα αυτο που ξερω ειναι οτι, μετα αυτοι που θα απομεινουν θα εχουν για οπλα ξυλα. καθαρα ρεαλιστικο νομιζω το ποιημα του αν και δεν ξερω της πολιτικες αποψεις η της θρησκευτηκες του Σταχτουρη.Ας πουμε ο Αναγνωστακης εππιρεαστηκε απο τα πιστευω του.
ΜΩΒ ~~~ΜΩΒ
ReplyDeleteΟ Σαχτούρης αν και επηρεάστηκε απο τον υπερρεαλισμό, γνωρίστηκε με τον Εγγονόπουλο, δεν είναι υπερρεαλιστής. Είναι, νομίζω, ένας ποιητής αντιηρωϊκός, του παραλόγου και του συμβολισμού. Η γλώσσα των ποιημάτων του είναι απλή, τραγική, απαισιόδοξη και σοβαρή. Τα ποιήματά του είναι εμπνευσμένα απο την περίοδο της κατοχής και της μεταπολεμικής εποχής.
Καλό σου βράδυ.
Σας ευχαριστω πολυ τιμη μου να μαθαινω ,καλο σας βραδυ.
ReplyDeleteKαλησπέρα.
ReplyDeleteΕννοώ ότι ενώ γενικα είμαι πολύ ρεαλίστρια και τα πράγματα τα δέχομαι όπως ακριβώς είναι, χωρίς ωραιοποιήσεις και απαλλαγές, στο συγκεκριμένο κλείνω τα μάτια και αρνούμαι να το κοιτάξω. Είναι το μόνο θέμα που αντιμετωπίζω απαξιωτικά, το σνομπάρω για να παρηγοριέμαι ότι δεν υπάρχει.
Χρωματιστή
ReplyDeleteΤο ότι δέχεσαι τα πράγματα όπως είναι, χωρίς ωραιοποιήσεις είναι πάρα πολύ θετικό, στο βαθμό μάλιστα που έτσι κανείς δύσκολα απογοητεύεται.
Καλή μέρα
"Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
ReplyDeleteείν΄ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ΄αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω"
Μ.Σαχτούρης
Την καλησπέρα μου
Eva Neocleous
ReplyDeleteΕυχαριστώ για το πέρασμα και φυσικά για τους στίχους. Καλή σου μέρα.
Είσαι μέσα
ReplyDeleteΚανείς δε βρίσκεται εκεί που περήφανεύoνται οι αμυγδαλιές και συνομιλούν με τον ‘ηλιο, για να σε προσκαλέσει
Έχουν ένα ύφος νικητή που λείπει από το πρόσωπο σου εδώ και μέρες
Σε ποια νερά προσπαθείς να βουτήξεις πάλι χωρίς να τα γνωρίζεις, γιατί σε αγνοείς
Κύκλοι, κύκλοι μόνο αυτοί σε προσκαλούν μόνο με αυτούς συνομιλείς
Και παρηγοριά βρίσκεις μέσα στους κύκλους όταν είσαι.
unknown arthor
Είσαι μέσα
ReplyDeleteΚανείς δε βρίσκεται εκεί που περήφανεύoνται οι αμυγδαλιές και συνομιλούν με τον ‘ηλιο, για να σε προσκαλέσει
Έχουν ένα ύφος νικητή που λείπει από το πρόσωπο σου εδώ και μέρες
Σε ποια νερά προσπαθείς να βουτήξεις πάλι χωρίς να τα γνωρίζεις, γιατί σε αγνοείς
Κύκλοι, κύκλοι μόνο αυτοί σε προσκαλούν μόνο με αυτούς συνομιλείς
Και παρηγοριά βρίσκεις μέσα στους κύκλους όταν είσαι.
unknown arthor
KYKNOS
ReplyDeleteΔιάβασα με ενδιαφέρον την ανάρτηση σου στα σχόλιά μου. Χθές διάβαζα πως στο τέλος ενός έργου ο καλλιτέχνης παρανοεί. Η μοναξιά είναι αναγκαία συνθήκη για την συγγραφή αλλά η απομόνωση είναι μια προσωπική και σεβαστή επιλογή. Το να αγνοείς τον εαυτό σου δεν σημαίνει ότι δεν βρίσκεσαι σε μία βασανιστική αναζήτηση.
Καλή μου μέρα.
Ευχαριστω πολυ για τα σχολια.Θέλουν σκέψη και αυτά.Μοναξια και απομόνωση είναι πολύ κοντά και μπορεί να υπάρχουν λόγω συνθηκών και ταυτόχρονα να μετατραπούν σε προσωπική επιλογή.
ReplyDeleteΗ βασανιστική αναζήτηση έχει διπλά χροιά..βασανιστική ακούγεται αρνητικό..αλλά η αναζήτηση είναι συχνά θετική..
Το μόνο αρνητικό μάλλον είναι να αγνοεί κανείς τον εαυτό του.Δεν ξέρω αν και αυτό μπορεί να έχει κάποια θετικά στοιχεια..Ολα είναι σχετικά τελικά..το θέμα είναι τι υπερτερεί τελικά καθώς και η τελική έκβαση (μαλλον...)αν και καλυτερα να ειναι μακρυς ο δρομος για την Ιθάκη..
Ζητιάνος
ReplyDeleteΗ νύχτα με έντυσε βασίλισσα
Μου φόρεσε ένα χρυσό στέμμα με κόκκινα ρουμπίνια
Όπως στο σχολείο
Χόρευα γέλαγα, και όλοι ζήλευαν τα πλούτη μου
Συνεπαρμένη απ τη μουσική και τα πλούτη
Ξέχασα να θυμηθώ..(να γεμίσω τα ποτήρια )
και φοβισμένος ζητιάνος γύρισα στη καλύβα μου
Παρέα με το πρωινό τραγούδι των πουλιών
Άδεια βρήκα τα ποτήρια από κρασί
Τα γέμισα με τους φόβους μου
Και άρχισαν να ξεχειλίζουν
Τι περίεργο
Άλλες φορές ήμουν τη νύχτα ζητιάνος και το πρωί βασίλισσα
Τώρα είμαι μόνο ζητιάνος.
Όμορφο. Καλό βράδυ.
ReplyDelete