Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·
κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·
κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ --
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Καλό σου μεσημέρι φίλε Κώστα και να ΄σαι πάντα καλά! Ο Καρυωτάκης φιλοξενείται και στο δικό μου δικτυακό χώρο. Αν έχεις χρόνο, μπορείς να πας εδώ http://literarywalks.blogspot.com/
ReplyDeleteDiatton
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ για την επίσκεψη. Όπως θα δεις πέρασα και εγώ από σένα. Καλό βράδυ.