Το κλειστό βιβλίο
Το λυπημένο βιολί
Ο ραγισμένος άγγελος που αγρυπνεί
Πού είστε παιδικά μου χέρια
Με λησμονήσατε
Μα δεν μπορώ
Δεν έχω πια τα μάτια μου να κλάψω
Η βροχή αποκλείστηκε στον κήπο
Απ' τα κλαδιά των δέντρων κρέμονται
Καρδιές
Μικρά φώτα
Ο ήχος μιας καμπάνας
Η προσευχή
Ακόμα καπνίζουν
Των ημερών τα ερείπια
Από τη συλλογή Φύλλα ύπνου (1949)
Αυτή την κατάσταση την ξέρω. Πολύ συχνά με επισκέπτεται χωρίς προφανή αιτία, ίσως από συνήθεια. Σαν ποίημα είναι όμορφο γιατί είναι πολύ περιγραφικό και φορτισμένο συγκινησιακά. Σαν αλήθεια όμως είναι πολύ βαριά. Κατά κάποιο τρόπο όμως είναι στο χέρι μας να μην της επιτρέψουμε να εδραιωθεί και αφήσουμε την ενέργεια μας να θολώσει.
ReplyDeleteΧρωματιστή
ReplyDeleteΟ Τ. Βαρβιτσιώτης είναι από τους τελευταίους της γεννιάς του των ποιητών αυτών της Θεσσαλονίκης και φαντάζομαι ότι την περίοδο που έγραφε αυτή την συλλογή μάλλον ζούσε σε ένα περιβάλλον καταθλιπτικό (μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου). Ο λυρισμός του αλλά και η απαισιοδοξία, ωστόσο αφήνει μια ελπίδα:
"Απ' τα κλαδιά των δέντρων κρέμονται
Καρδιές
Μικρά φώτα
Ο ήχος μιας καμπάνας
Η προσευχή".
Αυτή είναι η ελπίδα του.
Καλό σου βράδυ.
Τι άλλο χρειάζεται για αποδειχτεί πως οι αξίες δεν έχουν ηλικία, ούτε σύνορα.
ReplyDeleteΗ μελαγχολία του φωτίζεται από "καρδιές που κρέμονται απ τα κλαδιά των δέντρων" από "μικρά φώτα" από τον "ήχο καμπάνας".
Να είσαι καλά που μας το έφερες ΚΩΣΤΑ.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
" Ακόμα καπνίζουν
ReplyDeleteΤων ημερών τα ερείπια "
Όμορφη εικόνα που συν + κινεί ...
Όμορφο ποίημα Κώστα
Καλό βράδυ !
Ψαχνω κι εγω.. τα παιδικά μου κλάματα.. την ευκολία των ματιών να αντιδρούν σε ότι αφήνει σημάδι.... Τωρα, βουβή σχεδόν, αποδέχομαι χωρίς αντίδραση τη ρωγμή των καιρών πανω μου...
ReplyDeleteΤο βιβλίο να κλείνει με διαμαρτυρίες από τις αναγνωστικές επαγρυπνήσεις που θελουν κι αλλο... κι αλλο... μα τα ματια στην κούραση παραδομένα, εκείνη του χρόνου....
Το βιολί λυπημένο... ίσως γιατί λυπούνται οι μεμβράνες που φιλοξενούν τον ήχο...
ΟΧΙ λοιπόν!..... δεν μένω στην ακινησία.. ξυπνάω ΑΥΤΟ το πρωι.. και ανοίγω τα βιβλία μου τα σκονισμενα... γρατσουνάω τις χορδες του βιολιού κι ας μην έμαθα ποτέ να παιζω....
Ζωη, σε προσμένω στην επόμενη γωνία, σαν παιδάκι που μέσα στο ενήλικο Κρυγφτό του, κυνηγάει όσα δεν καταφερε τόσα χρόνια να αγγίξει!...
Κώστα, την πιο υπεροχη καλημέρα μου την αφήνω μέσα στο κλειστό σου βιβλίο.. αν το ανοίξεις θα με διαβασεις... {θα δεις όλα όσα σου γραφω... θα έρθεις ίσως μαζί μου, στο κρυφτό της Ζωής... ίσως...}
CHRISTOBAL
ReplyDeleteΣωστή η παρατήρηση για την μελαγχολία του που φωτίζεται με μια σπίθα φωτιάς.
Καλή σου μέρα.
negentropist
ReplyDeleteΛυρικός, μελαγχολικός με μια σπίθα ελπίδας. Και όντως συγκινεί αυτή η καταληκτική εικόνα που αναφέρεις.
Καλό σου βράδυ.
Κάκια Παυλίδου
ReplyDeleteΜοναδικός ο οίστρος σου Κάκια και οι σκέψεις σου που διαβάζω, και αυτό το κρυφτό της ζωής είναι μοναδικό.
Καλή σου μέρα.
Κώστα, τίποτε δε γεννιέται δίχως κίνητρο... το κίνητρο το έδωσες εσύ και τα υπόλοιπα συνέβησαν αβίαστα...
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ για τα κίνητρα που δίνεις...
Κάκια Παυλίδου
ReplyDeleteΈτσι όλα να υπάρχουν για κάποιο λόγο για να αποκτήσουν νόημα τα πράγματα. Από το κίνητρο όμως έως το γεγονός υπήρξε ένας μεσάζων και αυτός είναι ο αναγνώστης.
Καλό σου μεσημέρι.
Πιστεύω πως το το κλείσιμο, είναι ο κρυφός κώδικας στα ποιήματα, που μαρτυρά επακριβώς την διάθεση της εποχής.
ReplyDeleteΆλλα κλείνουν με στίγμα ελπίδας,
ετούτο κλείνει λέγοντας 'ακόμα'
που σημαίνει το κέντρο μιάς διάθεσης
που ακόμα δεν πέταξε μακριά απ΄τον ποιητή.
Καλό απόγευμα Κώστα.
Κωνσταντίνος Κόλιος
ReplyDeleteΤο κλείσιμο νομίζω σηματοδοτεί και την διάθεση για το τελικό μήνυμα και το "ακόμα" είναι κάπου ανάμεσα, δεν κλείνει οριστικά η πόρτα στην ελπίδα.
Καλό σου βράδυ Κωνσταντίνε.