Χειμώνας 1942
Ξημέρωσεν ο δείχτης πάλι Κυριακή.
Εφτά μέρες
Η μια πάνω από την άλλη
Δεμένες
Ολόιδιες
Σα χάντρες κατάμαυρες
Κομπολογιών του Σεμιναρίου.
Η μια πάνω από την άλλη
Δεμένες
Ολόιδιες
Σα χάντρες κατάμαυρες
Κομπολογιών του Σεμιναρίου.
Μιά, τέσσερις, πενηνταδυό.
Έξι μέρες ολες για μία
Έξι μέρες αναμονή
Έξι μέρες σκέψη
Για μία μέρα
Μόνο για μία μέρα
Μόνο για μίαν ώρα
Απόγευμα κι ήλιος.
Έξι μέρες ολες για μία
Έξι μέρες αναμονή
Έξι μέρες σκέψη
Για μία μέρα
Μόνο για μία μέρα
Μόνο για μίαν ώρα
Απόγευμα κι ήλιος.
Ώρες
Ταυτισμένες
Χωρίς συνείδηση
Προσπαθώντας μία λάμψη
Σε φόντο σελίδων
Με πένθιμο χρώμα
Ταυτισμένες
Χωρίς συνείδηση
Προσπαθώντας μία λάμψη
Σε φόντο σελίδων
Με πένθιμο χρώμα
Μια μέρα αμφίβολης χαράς
Ίσως μόνο μίαν ώρα
Λίγες στιγμές
Το βράδυ αρχίζει πάλι η αναμονή
Πάλι μίαν εβδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό
Ίσως μόνο μίαν ώρα
Λίγες στιγμές
Το βράδυ αρχίζει πάλι η αναμονή
Πάλι μίαν εβδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό
Σήμερα βρέχει από το πρωί.
Ένα κίτρινο χιονόνερο.
Ένα κίτρινο χιονόνερο.
Θά έρθει μια μέρα
Θά έρθει μια μέρα που δε θά έχουμε πια τί να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε
βρίσκω άλλο τρόπο να στο πω
Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να
πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
Ο κόσμος ψάχνει σε όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστο
τον έρωτα, μα δεν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή
που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς.
Από την Αθήνα θα πάω στο Μοντεβίδεο ίσως και
στη Σαγκάη, είναι κάτι κι αυτό δε μπορείς
να το αμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ατέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ένα βράδυ
-ξεχνώ πάνω σε τί- κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο
μα τόσο ενδιαφέρον.
Μια μέρα, ας ήτανε, να φύγω μακριά σου αλλά κι
εκεί θά έρθεις και θα με ζητήσεις
Δε μπορεί, Θέ μου, να φύγει κανείς μοναχός του.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Πολλές φορές η σιωπή αυτή έχει γεμίσει το κεφάλι μου. Η έκπληξη μπροστά σε τόσες ομορφιές μου κλέβει τα λόγια. Άλλοτε πάλι όμως, ασχήμιες προκαλούν το ίδιο πράγμα, μια τραγική παύση..
ReplyDeleteΛατρεμένος όλων θέλω να πιστεύω!
ReplyDeleteμε πόση μαεστρία περιφέρει τις λέξεις που ξεστομίζουμε στον καθημερινό μας λόγο , δένει το ¨καλημέρα" με το "καπνίζω"..λέξεις που απο μόνες τους δεν κάνουνε κανένα ποιητή !!
την καλημέρα μου !
Το λέω και το επαναλλαμβάνω,
ReplyDeleteΓράφεις (Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια)
Δυστυχώς ήρθε αυτή η μέρα, μετά θα πρέπει να δεις τι έχει απομείνει και να το παραδεχθείς, ότι πέταξε το πουλί που ξέραμε.
Τότε όλα θα έλθουν φυσικά αβίαστα σαν την αναμονή του ήλιου να φωτίσει μια νέα ημερα, που δε θα είναι η ίδια με την προηγούμενη.
αλλά η ίδια ζωή σε μια καινουργια τροχιά...
χαιρετισμούς
Γαβριήλ
athinastra
ReplyDeleteΕυχαριστώ για το σχόλιο. Υπάρχουν και οι ομορφιές και οι ασχήμιες. Το σημαντικό είναι που επενδύει καθένας και σε τι ελπίζει. Ο Αναγνωστάκης ξεγελιέται ή επενδύει στη μοναξιά. Καλή μέρα.
Alex
ReplyDeleteΘεωρείται από τους μεγαλύτερους ποιητές της γεννιάς του παρά το σχετικά μικρό ποιητικό του έργο. Κάποτε έπαυσε να γράφει γιατί θεώρησε ότι η ποίηση δεν μπορούσε να εκφράσει τον ψυχικό του κόσμο. Έμεινε όμως στις επάλξεις αγωνιζόμενος. Ευχαριστώ για το σχόλιο και καλή μέρα.
pylaros
ReplyDeleteΚαι ο Αναγνωστάκης για μια νέα τροχιά πάλευε παρόλες τις απογοητεύσεις και τις προδοσίες. Ευχαριστώ για το σχόλιο και καλημέρα σου.