Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Πόσο δίκιο έχει ο Μεγάλος τούτος Λογοτέχνης όταν λέει:
ReplyDelete"τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν."
Τι όμορφα και απλά που παρομοίασε τον δρόμο της ζωής με σειρά κεριών αναμμένων που σβήνουν στο διάβα μας.
Πολύ χάρηκα που σε είδα Κώστα. Έχω την αίσθηση ότι έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά.
Έχουμε όντως καιρό να τα πούμε Χριστόφορε και για να πω την αλήθεια μου λείπεις. Καλό Σ/Κ
ReplyDeleteη τραγωδία γεννήθηκε ενώ εσείς και εγώ μετρούσαμε σβυστα κεριά και μοιρολογούσαμε νεκρούς. Η «μελέτη θανάτου» σε θέλει αφοσιωμένο στη ζωή, δεν έχεις χρόνο για όλα αυτά…
ReplyDeleteathinastra
ReplyDeleteΌλα είναι σχετικά. Και ο Καρυωτάκης μελετούσε τον θάνατο αλλά δεν αφοσιώθηκε στη ζωή και αυτοκτόνησε. Ολοι μετράμε σβυστά καιριά αν σε κάποιους από τον καπνό δημιουργείται μια κόρη η τραγωδία αυτό είναι άλλο θέμα. Την καλημέρα μου και σε ευχαριστώ για το σχόλιο.