Thursday 5 May 2011

Αυτοβιογραφία

Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μου δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα να ΄θελα να προφυλαχτώ από ’να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.

(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 141, Σεπτέμβρης 1966, σελ. 137)

4 comments:

  1. Ενισταμαι μπρος στην τελευταια φραση:

    "κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
    όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα."


    Τιποτε δεν παει χαμενο...
    η Επενδυση κάποτε εκταμιεύεται
    και η Ψυχή το Διαισθάνεται, γι'αυτο επενδύει ώσπου να αποδημήσει για...

    ποιος ξερει για που?..


    Σε φιλω ..

    ReplyDelete
  2. ~reflection~
    Δεκτή η ένσταση ως μια από τις απόψεις για το γιατί υπάρχουμε και για που πορευόμαστε. Η ζωή είναι το κέρδος, η φθορά η αναπόφευκτη ζημιά. Και τα δύο συνυπάρχουν και στην ψυχή μας καταλαμβάνουν διάφορες θέσεις, αλλιώτικες στον κάθε ένα. Καλή μέρα και να είσαι καλά.

    ReplyDelete
  3. Ευχαριστώ για την παραπομπή. Είναι πολύ όμορφα τα ποιήματα που διαβάζει.

    ReplyDelete