Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός, όπως είσαι ακριβώς μ' έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς στον ώμο.
Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.
Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια κι όσο μπορείς μη σκύβεις για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του.
Να εκμεταλλεύεσαι κάθε λάμψη απ' τις ρυπές των πολυβόλων για να κρατάς σωστόν τον προσανατολισμό σου πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων.
Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις εκεί στην άκρη του νερού εκεί στην πρωινή την πράσινη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.
Προς το παρόν, νά 'σαι πολύ προσεκτικός όπως είσαι ακριβώς μ' έναν μελλοθάνατο που κουβαλάς στον ώμο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Κάθε συλλαβή ... μια πληγή...
ReplyDeleteΚάθε φορά που παω να απαλύνω τον πόνο του μελλοθάνατου, βλέπω στον ώμο κρατώ τον Εαυτό μου......
και τότε ψιθυρίζω: "Να με προσέχετε Λέξεις των Ποιηματων... είμαι πολύ ευθραυστη μπρος στους συνδυασμούς των περιγραφών του Θανατου ...της Ζωής... του Ερωτα...της Απώλειας...."
κι εκεινες καθρεφτίζονται στα ματια μου...
παιρνουν τη μορφή μου
και πορευόμαστε μαζί......
Εγω κι οι Λέξεις μου Ίδια σταγόνα από την Αιώνια Πληγη του ποιητή....χωρισμένη στα δύο.....
Υπέροχε Κώστα.....
τι Υπεροχη Ανάρτηση!......
θα ερχομαι......
σ'ευχαριστω που αφήνεις τις Πύλες ανοιχτές.....
...κι άμα σου πούνε: ψηλά τα χέρια!
ReplyDeleteΝα τους ζητήσεις να το γράψουνε,
για νά 'χεις έτσι μιά πιστοποίηση στο Άδη
πως πέθανες ανυπόταχτος.
Καλή βδομάδα Κώστα.
~k.p.~
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ πολύ. Έτσι με τους τραυματισμένους, με τα λόγια, χρειάζεται προσοχή μας λέει ο ποιητής κι οι λέξεις των ποιημάτων οι οδύνες των στοίχων και των στεναγμών να μοιάζουν σα παρτίδες που κερδίθηκαν έστω, παρά για τα χαμένα και τα αόριστα. Καλή σου μέρα.
Κωνσταντίνος Κόλιος
ReplyDeleteΠολύ σωστά Κωνσταντίνε, την απόδειξη πως στην ζωή την λίγη που σου τάχτηκε δεν έσκυψες κεφάλι. Καλή μέρα.
"Βάδιζε πάντα σταθερά σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του."
ReplyDeleteΔυστυχώς εγώ δεν είμαι ποιητής όπως οι εξαιρετικοί προηγηθέντες,. Τέτοια έργα όμως μιλούν μέσα στην καρδιά σου με τέτοια φωνή που δεν χρειάζεται να είσαι ποιητής για να την ακούσεις. Αλλά κι εδώ χρειάζεται
"νά 'σαι πολύ προσεκτικός όπως είσαι ακριβώς μ' έναν μελλοθάνατο που κουβαλάς στον ώμο.",.... γιατί κάθε λέξη, κάθε στίχος είναι πιο πολύτιμος κι απ' το χρυσάφι.
Ευχαριστούμε Κώστα.
Είναι ευτύχημα που υπάρχεις εδώ τριγύρω Κώστα.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ πολύ. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν πια τέτοιοι άνθρωποι στις μέρες μας που κουβαλλλούν έναν μελλοθάνατο στον ώμο με τόση προσοχή. Καλή μέρα.
διάβασα το ποίημα σου Κώστα και έννοιωσα πως ναι! υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.από αυτούς, ένας και συ, πως άλλως θα είχες τέτοια ευαισθησία στην γραφή σου;
ReplyDeleteνα είσαι καλά να σε διαβάζουμε!!!
είναι η αλήθεια πως σε 'παρακολούθησα' σε τούτη την αφήγηση, σαν ένα οδοιπορικό ζωής μέσα στο θάνατο, σαν ένα δρομολόγιο θανάτου στο ξέφωτο της ζωής... η χρήση των λέξεων, ο ρυθμός, οι ανάσες, με συνέχουν... καλησπέρα!
ReplyDeleteΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ πολύ. Και εγώ πιστεύω στον άνθρωπο. Κάποιο τουλάχιστον παλεύουν. Καλή μέρα.
nimertis
ReplyDeleteΈνα οδοιπορικό σχεδόν εφιαλτικό αν σκεφθεί κανείς τον κόσμο που περιβάλλει τον αγωνιζόμενο κι ωστόσο υπάρχει φως. Καλή μέρα.