Σε τρύπιους ασβεστόλιθους
λάξευσε ο χρόνος τις σκέψεις μας.
Κι’ έγιναν αέρινοι κρυψώνες
πέτρινοι σκληροί,
θεμέλιο σε σπίτι ερημωμένο.
Αφήνοντας φυλακισμένες τις σκέψεις
σε δοκάρια σπασμένα, σε πόρτες, σε τοίχους.
Ανεξίτηλες στη λησμονιά,
αόρατες στον πόλεμο και στην καταστροφή,
μοναδικά αντίγραφα οι αναμνήσεις.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment