Εκείνο που ζήτησα από τη ζωή
μου το 'δωσε
ίσως και δίχως να το θέλει,
εκείνο που της ζήτησα
το πήρα σαν ψωμί μέσα απ' τα δόντια της,
γι' αυτό σαν βλέπω λίγο εσύ να μου μακραίνεις,
λίγο πως πας να κουραστείς,
πως μένεις πίσω από τα βήματά μου,
είμαι έτοιμος να βγάλω μια φωνή:
βοήθεια!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Έτσι είναι,
ReplyDeleteποιος μπορεί να πει πως στη ζωή μπορούμε να πορευτούμε μόνοι. Θέλουμε δίπλα τον άνθρωπο των παρελθόντων στιγμών αλλά και των αυριανών.
Ομορφοι στίχοι,
καλό βράδυ