Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Απο τα καλυτερα ποιηματα του κατα την ταπεινη μου αποψη.Ο ανθρωπος δεσμιος του εαυτου του και μεσα στα τειχη που ο ιδιος εχτισε..
ReplyDeleteΦαύλη Νύξ
ReplyDeleteΣυμφωνώ, ένα από τα πιο δυνατά του ποιήματα που άφησε εποχή. Καλό βράδυ.
Kαλο σας βραδυ!
ReplyDeleteΦαύλη Νύξ
ReplyDeleteΚαλή σου μέρα επίσης και καλό μήνα.