Τα παιδιά με τ΄ άδεια μάτια
Προχθές περάσαν από δίπλα μου.
Κι ήτανε όμοια με τα θλιμμένα δειλινά
Καθώς αυτά ζυγώνουν προς τη Νύχτα...
Μου θύμηζαν πουλιά που χάθηκαν
Μες σε κυκλώνες και σε καταιγίδες
Κι άξαφνα βρέθηκαν κατάχαμα λιπόθυμα
Σκόρπια φτερά και κόκκαλα σπασμένα.
Μου θύμισαν νεκρά λουλούδια
Ξερά κλωνιά και πέταλα άχρωμα
Αναμνήσεις από παλιές εθωδίες...
Τα παιδιά με τ΄ άδεια μάτια
Διαβαίνουν την ζωή μια δρασκελιά
Στη βιάση τους να την γευτούν καλύτερα
Με τα σκονάκια του θανάτου.
Μοιραία την νύχτα ανταμώνουν
Επάνω στη χρυσή αυγή τους
Κι εμείς ανήμποροι
να τους τραβήξουμε στο φως
στεκόμαστε καταμεσίς του δρόμου...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment