Η Κλεψύδρα Του Κόσμου

Από τα καταφύγια.

Τις χαράδρες των εναγκαλισμών.
Των βλεμμάτων άνθη του κενού.
Άνεμος ευπατρίδης έρχεται
Και ιοβόλο νεύμα.

Την ιστορία αυτή την ξέρουν όλοι.
Κι εγώ μόλις την βλέπω τώρα
- αντίληψις ισοσθενής.
Έτσι καθώς το απάγκιασμα του υπαρκτού
- αλλοφανής αστέρας - την νανουρίζει.
Πίσω από τους ώμους της θέας.
Και του αλγοειδούς περισπασμού.
Μια άλλη, πρώτη προβάλλει.

Σιωπηλή. Επανατάκτις.
Με τα μάτια στραμμένα μακριά.
Μια ιστορία κοσύμβη.
Χωρίς καμιά αφήγηση να την καταργεί.
Άγνωστη εις τριπλούν.
Απρόσκοπτη από την γνώση.
Την παρέπαρση του ματιού.
Και την κατάχρηση εξουσίας του τοπίου.