Κολάζ

Γιατί κολλήσανε τώρα σ’ αυτό το κείμενο

Ας βγάλει ο αναγνώστης κάποιο

νόημα αν τα νοήματα είναι

πολλαπλά

ή ας μη βγάλει ολωσδιόλου αν

οι ερμηνείες όπως λένε περιττεύουν

ή αν  η ίδια η σημασία αυθαίρετα

μπορεί το τίποτε να εννοεί

ή οτιδήποτε

Ας μη ξεχνάμε πως αμφισημίες συχνά

προκύπτουν κι από ατυχή διατύπωση

γι αυτό καλύτερα να επικεντρωθούμε 

στη διαίσθηση πως κατά βάθος

κάτι αβέβαιο τρίζει

Ωστόσο παρατείνεται κι αυτό το απόγευμα

μες στη κενή κανονικότητα του, στον

τρίτο πάντα όροφο, γραφείο

αρχισυντάκτη με κείμενα αυτιστικά

ώρα αιχμής, στους δρόμους μποτιλιάρισμα

μια μέρα επίσης τελειωμένη πλαδαρή

όταν για μένα το μοναδικό σημαίνον

είναι το αντι-κείμενο του πόθου μου

εσύ

και άλλοθι μου να σου ψιθυρίζω

λόγια σε γλώσσα δωρεάν χωρίς εφέ

άδεια φλιτζάνια του καφέ και αποτσίγαρα

Μ’ άφθαρτους φθόγγους, σύμφωνα

που φιλούν, φωνήεντα

μακρά να διαρκούν, ρέοντα ρήματα

παθητικά, επίθετα αισθαντικά

προθέσεις αφοσίωσης, συνδέσμους

τελικούς, επιφωνήματα ααχ…

Μ´ όλα του λόγου μου τα μέλη να σ´ αγγίξω

με οίστρο και πνοή να σε δονήσω, από

τις νόρμες να σε ξεκολλήσω

να ζήσουμε επιτέλους ένα πάθος σ’ ένα

κοινό πεδίο αναφοράς

σε μια νεωτερικότητα απαρχής

κι από νεκρός γραφιάς να ξαναγίνω ο κατά

κόσμο ποιητής, κι εσύ

η Μαργαρίτα, η Λάουρα, η Ελένη…

Το λυκόφως αιωρείται ξέπνοο

Όλα είναι μέσα στο χαζό παιχνίδι τελικά

κι από τις λέξεις μόνο η σκόνη πάνω

στο τραπέζι  για να γράφεις με το δάχτυλο

Ασφαλώς και υπάρχουν άλλες πόλεις

δεν καταφέρνω όμως να συγκεντρωθώ

παρά μόνο σ´ αυτόν τον κύβο ζάχαρης που

λαμπυρίζει τώρα στο ηλεκτρικό φως

Μάρω Παπαδημητρίου