Τα ποιήματα της άλλης μέρας

1

Μπρος στο παχύ μου μαύρο σκοτάδι

ανοίγει θαυμάζοντας το μυαλό

την άγρια ομορφιά των ασυνείδητών μου πόθων

2

Μ’ αγαπάει γυρνώντας το αφοσιωμένο του πρόσωπο στη θάλασσα

Μόνο το χαμόγελο δεν προχωράει

αντιγράφοντας τις πέτρες με αδέξιες συσπάσεις

κι έχει ένα χέρι αργό σα φως πάνω σε κάθε μίσχο

προσεχτικό σα νεράκι που σταλάζει από ελαφρή πέτρα πάνω στην άμμο

Τον αντιγράφω κι εγώ τοποθετώντας τις πέτρες στον άλλο ορίζοντα

εκεί που το φως είναι μηδαμινό και τα πουλιά πετάνε ελεύθερα χωρίς αγγίγματα

και το καθετί είναι τα πάντα

3

Περνάει χαμηλά, περνάει κοντά

κι ειν’ ανοιχτές οι δυό του άκρες

Γεμίζει τις άκρες του κόσμου και φεύγει

Κι είναι πολύ, πάρα πολύ να σηκώσει τόσο βάρος

Οι πέτρες φορτωμένες με τη σιωπή πέφτουν μεσ’ στην ανησυχία

4

Σταματάω τον εαυτό μου κι αρχίζω εσένα στον ορίζοντα

Είναι καφέ το ένα σου πόδι σαν το χώμα

και είναι το μικρό σου σχήμα αφάνταστα όμορφο

κι ειν’ εύκολο έτσι να σε πω

όπως ανοίγεις κάθε ήχο και ξεκινάς απλά τα πράγματα

5

Κι αν στο μικρό σου φτερό γίνει μια ρωγμή και γεμίσει καμπύλες η άμμος

κι αν στο φως εμφανιστείς σα μικρό σημάδι

Το πρώτο κομμάτι του ήλιου πάντα θ’ ακινητεί –

όσο υπάρχεις

6

Σπάω και σταλάζω σαν κλαδί

στο φως

της άνοιξης

Γερές γραμμές πυκνώνουν το χώμα

και πέφτω μ’ ανοιχτά τα μάτια

μες στις πέτρες

7

Πέφτω πλάι σου –

σ’ όλους τους τόπους που άφησες

στην αφημένη παρουσία σου –

τους τόπους που άφησες

στους τόπους που άφησες ψάχνω τις βαθιές λακκούβες σου

Ξένη Σκαρτσή