Δεν είναι τύχη ότι ζω πιο πέρα.

Δεν είναι τύχη ότι ζω πιο πέρα...
Σκοτείνιασε από την άλλη την μεριά καθώς κοιτάζω
τ΄ άσπρα σπίτια και τα μαύρα σπίτια
πιο χέρι σημαδιακό τώρα θα μ΄ αγγίξει?
Δαιμονικές κόκκινες ρόδες όλο κυλάνε
αυτό το σμάρι των παιδιών
φωλιάζει και από ένας θάνατος μεσ΄ το κορμί τους
τον κάνανε χαρούμενο στεφάνι
και τον χτυπούν με το μικρό το ξύλο
κυλάει κυλάει το τσέρκι το κυλάνε
κυλάει η ζωή τους ήλιος που τα περονιάζει
καθώς χτυπάνε με το ξύλο
Τον παγωμένο θάνατο που τρέχει...
Το πένθος άφωνο κοκκάλωσε τριγύρω.
Δεν είναι τύχη ότι ζω πιο πέρα.