Ποιητής:
Το πρόσωπο που έχει χαρακτηριστικά, τα οποία συχνά αποδίδονται σε
ποιητές όπως ο ρομαντισμός, η ευαισθησία, η ικανότητα να χρησιμοποιούν
τον λόγο με τρόπο που συγκινεί και το οποίο γράφει ποιήματα. Λεξικό Γ.
Μπαμπινιώτη.
Διαβάζοντας το βιβλίο «Με το Περίστροφο του Μαγιακόφσκι (Μια συζήτηση για την ποίηση μεταξύ ποιητών)» των εκδόσεων ΕΡΑΤΩ εντύπωση μου έκανε η όχι τόσο σπάνια άποψη του ποιητή;;; Δ. Αγγελή ότι: «Γι΄
αυτό η ποίηση της εποχής επιπολάζει στα επιφανειακά. Και δυστυχώς οι
νέοι τρόποι έκφρασης, ως ένα βαθμό, κάνουν το ίδιο. Δέστε διάφορα
ποιητικά blogs για παράδειγμα, που εξυπηρετούν μόνο την
αυτοπροβολή κάποιων, συχνά ανωνύμων, που ακκίζονται ότι είναι ποιητές
και θρηνούν για την μη αναγνώρισή τους ανταλλάσσοντας ασύστολα κολακείες
και ύβρεις –αυτή είναι η κριτική μας σκέψη, αυτή είναι η ελπίδα μας;»
Ώστε τα μπλογκς εξυπηρετούν κάποιους για την αυτοπροβολή τους ενώ
η παρουσία του κ. Δ. Αγγελή στο βιβλίο ή όπου αλλού δεν γίνεται για
αυτοπροβολή αλλά γίνεται για φιλανθρωπικούς λόγους, ίσως παροχής
εμπνευσμένης γνώσης σε άσχετους που θέλουν ίσως να κάνουν
ποιητική καριέρα. Το εγώ του κ Δ. Αγγελή έχει εξασθενήσει σε σημαντικό
βαθμό ώστε να αποτελεί πρωτοπορία των ανθρώπων που παρέχουν γνώσεις
χωρίς υστεροβουλία.
Η
ανωνυμία είναι ένα άλλο ζήτημα που φαίνεται να τον απασχολεί. Μα δεν
πέρασε ποτέ από το μυαλό του ότι η ανωνυμία αποτελεί την ύστατη απάρνηση
της αυτοπροβολής σε αντίθεση με την δικιά του επωνυμία (από ποιους,
γιατί);
«Ακκίζονται
ότι είναι ποιητές» μας λέει ο κ Δ. Αγγελής για τους «φτωχούς» αυτούς
ανώνυμους διαβόλους, τους βλαμμένους, τα «Μεγαλείων Οψώνια» κατά τον
Παπαδιαμάντη. Και ο κ Δ. Αγγελής; Ναρκισσεύεται και καμαρώνει
ονομάζοντας τον εαυτό του ποιητή ή όταν στον στενό του κύκλο προσφωνεί ο
ένας τον άλλον «ποιητή» ανταλλάσσοντας την κολακεία αυτή σαν ανταμοιβή
της συμβατικής αλληλοαναγνώρισης;
Οι μπλογκερ-ποιητές θρηνούν επίσης, κατά τον κ Δ. Αγγελή για
την μη αναγνώρισή τους! Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Κάθε ένας
θέλει να αναγνωριστεί το έργο που κάνει είτε είναι λογοτεχνικό είτε
άλλο. Να μαντέψω την ευτυχία του κ Δ. Αγγελή όταν πρωτόγραφε ποιήματα και δεν τον ήξερε ούτε η μητέρα του;
Για
το ζήτημα «της ανταλλαγής κολακειών και ύβρεων» ο κάθε άνθρωπος είναι
υπεύθυνος για τον τρόπο που παρεμβαίνει στα κοινά με τον έναν ή τον άλλο
τρόπο. Δεν έχω διάθεση να απολογηθώ για τον τρόπο που ο κάθε ένας
σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους. Και φυσικά αυτός δεν είναι ο
κανόνας στα μπλογκς αλλά η εξαίρεση την οποίαν ο κ Δ. Αγγελής απομονώνει για να στοιχειοθετήσει αδίκημα.
Τέλος για το αν «αυτή είναι η κριτική μας σκέψη και η ελπίδα μας» θα ήθελα να σημειώσω ότι η ποίηση είναι επαναστατική γιατί ανατρέπει κατεστημένα μέρος των οποίων έχει γίνει και ο κ Δ. Αγγελής.
Η αξία ενός έργου δεν οδηγεί αυτόματα στην καταξίωση. Μεγάλοι ποιητές λοιδορήθηκαν στο ξεκίνημά τους για να αναγνωριστούν αργότερα (μερικοί και μετά θάνατο).
Και
στο σημείο αυτό θα επικαλεστώ μερικά σχόλια του Παντελή Μπουκάλα από το
άρθρο του «Οι τιμητές, οι Απαγορεύοντες και η «Υπερπαραγωγή Στίχων» από
την Καθημερινή της 12.7.1991. Λέει λοιπόν ο κ Μπουκάλας για τους
ποιητές που απεχθάνεται ο κ Δ. Αγγελής:
Βλάφτουν κανέναν όσοι γράφουν ή νομίζουν ότι γράφουν με
την ψευδαίσθηση ότι απέκτησαν επικοινωνία με την Μούσα; Και μισή λέξη
αν κατορθώσουν να ξεσκουριάσουν και σε ένα ξενύχτι αν δοκιμαστούν και
παιδευτούν καλό είναι. Αφήστε που από τον πειρασμό της γραφής, μπορεί να
πέσουν στον πειρασμό της ανάγνωσης, όπως συνήθως συμβαίνει (qui scribit, bis legit
δεν έλεγαν οι Λατίνοι;) οπότε ίσως φτάσουν να διαβάζουν και τα βιβλία
όσων τώρα τους κατακρίνουν και τους λοιδορούν, θεωρώντας πάντως
αυτονόητο, αν όχι αποκλειστικό, το δικό τους δικαίωμα να εκδίδουν
βιβλία.
Και παρακάτω:
Ταξική
λοιπόν και η ματαιοδοξία; Όσοι έχουν φτάσει ήδη στο δέκατο βιβλίο τους,
όσοι χάρη στην κοινωνική τους επιφάνεια αποκτούν και λογοτεχνική
εικόνα, όσοι έχουν τα μέσα να μην κάνουν συνοικιακές εκδόσεις, αλλά να
διαλέγουν μεγάλα εκδοτικά και γνωστούς εξωφυλλάδες έχουν
θεραπευτεί πια; Δεν μπορώ επίσης να γνωρίζω αν τα επιχειρήματα –
αναθέματα εναντίον τους τα παράγει ένας ενύπαρκτος αριστοκρατισμός, μια
ολιγαρχοφιλία που θέλει να επεκτείνει το κράτος της και στον πνευματικό
λεγόμενο χώρο.
Και παρακάτω:
Απόψεις σκληρότατες και μάλιστα απορριπτικές μπορεί να έχει ο καθένας για
τα εκδιδόμενα βιβλία, ποιητικά κ.α. Δεν δικαιούται όμως να
χρησιμοποιούν ηθικολογούντα κριτήρια για να τους αποδώσει ανωριμότητα
πνεύματος και ψυχής.
Εκτός
και αν επιθυμεί να ιδρυθεί υπό την εποπτεία του κάποια ολιγομελής
«Ομάδα Ελεγκτών» που θα αποφαίνεται τι αξίζει και τι πρέπει να πετιέται
στα σκουπίδια.
Κώστας Παπαποστόλου
(Αναδημοσίευση από το POETRY AND MUSIC)
