Το παιχνίδι του τέλους
Κι άλλο
Το τέλος του (όποιου) παιχνιδιού
Παίζεται μία μόνο
Και τελευταία φορά
Δεν είναι δυνατόν
Κάποτε θα το παίξεις κι εσύ
Μέσα σε καταυλισμούς αναμνήσεων
Συνωθούνται άνθρωποι με φωνή
Ταπεινή προφέρουν περήφανους
Στίχους αυτοσχεδιάζουν αποχαιρετισμούς
Κι εξαφανίζουν ευτελείς παρορμήσεις
Πιστεύω να το έχεις ήδη αντιληφθεί
Το παιχνίδι του τέλους είναι στημένο
Με τον ίδιο πάντοτε νικητή
Γι’ αυτό και παίζεται απελπισμένα
Με νύχια και με δόντια
Από τη συλλογή "Ο πρωθύστερος λόγος"
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment